Początkowo diagnoza lekarska nie była trafna, z czasem okazało się, że to nowotwór. 1 kwietnia, po badaniach lekarskich, prymas zapisał w „Pro memoria”: „Rozpoczyna się via dolorosa (droga krzyżowa – przyp. red.) wśród przyjaciół Hioba. Dzień dla mnie doniosły, wydaje mi się, że jest to initiumfinis (początek końca)”. Od tego czasu kard. Wyszyński pozostawał w łóżku, ciągle starając się trochę pracować. W Wielką Sobotę, 18 kwietnia, tradycyjnie spotkał się z domownikami i najbliższymi współpracownikami. Życzenia składał bp Jerzy Modzelewski. Prymas Wyszyński słabym już głosem wygłosił krótkie przemówienie, które zostało nagrane, spisane i opublikowane przez kapelana ks. Bronisława Piaseckiego. Sześć tygodni później zmarł. •

„Pozwólcie, moi Drodzy, że się troszkę oprę. Jestem serdecznie wdzięczny księdzu biskupowi, jak również obydwu Kapitułom: Katedralnej Warszawskiej i Kolegiackiej, oraz moim sekretarzom, pracującym tutaj, w domu, siostrom, braciom i wszystkim, którzy mają poczucie wspólnoty z tym domem, gdy nawiązujemy do bardzo wymownych znaków naszej jedności duchowej i nadziei na Zmartwychwstanie i Życie. Na pewno święta Wielkanocne będą dla wszystkich radością. I chociaż będą one przezwyciężały smutki i cierpienia tego czasu, zawsze jednak mamy zapewnienie Apostoła, że »utrapienia tego czasu nie dadzą się porównać z chwałą, jaka się w nas objawi«.

Ja miałem czas przez te dwa tygodnie pobytu w łóżku zastanowić się nad tym, jak wielki to dar Boży – czas, którego Bóg dał mi tyle – blisko 80 lat. I co to jest życie, które chociaż u mnie nie było wolne od najrozmaitszych przeszkód i trudności, to jednakże zawsze było łaską i miłością. Ale ponieważ Bóg jest dawcą życia i czasu, dlatego też jestem całkowicie pogodzony z tym, że On może dać i może odebrać. Nie mam co do tego żadnych zastrzeżeń ani wątpliwości.